This Ph.D. thesis explores the factors affecting bank dividend policies in Turkey from different theoretical perspectives. We find several factors; regulations, scale and ownership are the most significant determinants of dividends in the Turkish Banking Sector. The outcomes of the model depict that ownership, type of bank (deposit or non-deposit) regulations and being public or closely-held seem to be significant factors explaining the dividend behaviours of Turkish Banks. The banks that go public tend to lower their dividend payments. Growth ambitions in the competition and sustain healthy market shares for a possible M&A could be the triggering factors for the lower pay-out ratios when a bank becomes listed. State banks tend to pay out more relative to their private bank peers. We find that deposit banks pay out more compared to non-deposit banks. Scale is a significant factor to pay more dividends for Turkish Banks an outcome comfortably in line with the bulk of the dividend theory. Likewise, Turkish banks? leverage levels and dividend payments are inversely related. I find that capital adequacy ratios are less important compared to more specific regulations such as direct dividend payment cap started to be imposed back in 2008. Previous year earnings change is an explanatory factor, while previous year dividend pay-out ratios and current earnings are not. Higher interest rates imply lower growth opportunities, less competition, and higher NIM expectations for banks, hence increasing pay-outs appears to be normal in an increased interest rate environment. In dividend-regulation interaction context, I propose a model for the Turkish Banking system, stressing the stabiliser role of dividends for overcapitalisation in the banking system.

Bu doktora tez çalışması Türk Bankacılık Sektöründe temettü politikalarını şekillendirem faktörleri açıklamayı amaçlamaktadır. Türk Bankacılık sisteminde temettü politikalarını belirleyen en önemli faktörler, yasal düzenlemeler, sahiplik yapısı ve ölçek olarak belirlenmiştir. Sahiplik yapısının yanında bankanın mevduat/mevduat dışı banka oluşu ve halka açık veya kapalı olması da temettü polikalarının belirlenmesinde önemli faktörler olarak öne çıkmaktadır. Halka açık olan bankaların kapalı olanlar göre daha az temettü verdiği gözlemlenmiştir. Büyüme imkanları, birleşme/satın alma olnaklarının artması, daha çok denetlenme gibi daha çok büyüme amaçlı nedenlerle karı bünyede tutma eğilimi halka açılınca artmaktadır. Kamu bankalarının, özel bankalara gore daha çok temettü verdiği saptanmıştır. 2002 yılındaki yeniden yapılanmanın bütçe yansımaları ve imtiyazlı kredilendirme yetkileri nedeniyle kamu bankalarının temettü verme eğilimi özel bankalara göre daha yüksek gözükmektedir. Temettü literatürüne bağlı olarak, Türk Bankacılık Sektöründe, ölçek temettü polikalarını etkileyen önemli bir faktördür. Ölçek arttıkça temettü verme eğilimi artış göstermektedir. Bunun yanında kaldıraç arttıkça temettü eğliminin düşmesi, Türk Bankacılık Sisteminde büyüme olanaklarının temettü verme eğilimini şekillendiren önemli bir öge olduğunu ortaya koymaktadır. Düzenlemeler boyutunda sermaye yeterlilik rasyoları ve düzenlemelerinin temettü ile ilişkisi, temettüyü kısıtlayan 2008 yılı özel düzenlemesine göre istatistiki olarak daha az anlamlı bulunmuştur. Faizlerle temettü arasında doğrusal ve anlamlı bir ilişki bulunmuştur. Daha az büyüme olanakları, gelecekteki net faiz marjına yönelik olumlu beklentiler yükselen faiz ortamında bankaların temettü dağıtım oranlarını arttırma eğiliminde olabilecekleri sonucunu ortaya koymaktadır. Tezimizin son bölümünde temettü ödemenin yüksek sermaye yeterlilik düzeyinde serbest bırakılması, ve temettünün sermaye yeterliliği üzerinde ve genel finansal istkrar çerçevesinde bir stabilizör görevi görmesi yönünde Türk Bankacılık sistemi için bir önerimiz yer almaktadır.